Այս լարված, ամեն րոպե լայնամասշտաբ պատերազմի վերսկսման վտանգի ֆոնին, Գարիկ Գալեյանին կալանավորելով, իշխանությունները հստակ հասկացնում են հանրությանը. հանկարծ մտքներովդ չանցնի Ադրբեջանի դեմ կռվել, որովհետև, եթե անգամ զոհվեք, մենք թքած ենք ունենալու ձեր ընտանիքների վրա, ավելին, կալանավորելու ենք ձեր ծնողներին։

Շենգավիթի թաղապետի հայրը բարբաջել էր, թե ՄԽԻԹԱՐ ԳԱԼԵՅԱՆԸ հերոս չէ, Մխիթարի հայրն էլ հերոսի հայր չէ: Մինչդեռ Մխիթարը ո՛չ միայն չի կատարել նահանջի հրամանը, չի լքել իրեն վստահված դիրքը, այլև զոհաբերել է իր կյանքը, փրկելու համար վիրավոր ընկերոջը` Աբիկին (հայրենիքի ու մեկ այլ մարդու` ընկերոջ համար կյանք տալը, ուրիշ ի՞նչ է, եթե ոչ հերոսություն), չնայած Նիկոլի սրտի թաղապետի հայրիկը, որտեղի՞ց դա իմանա, չէ՞որ նրա որդին ՄԽԻԹԱՐ չէ, այլ դասալիք, պետական դավաճան, նա հերոս դաստիարակող չէ, նա դավաճան դաստիարակող է։

Լսի'ր, այ ողորմելի... Շատ տգեղ է, երբ մահացած մարդու անունից ինչ֊որ բաներ ես ասում, որը հնարավոր չէ ապացուցել...

Բոլոր ժողովուրդները և երկրները զզվում են քծնող, անինքանսեր, դավաճան և ցինիկ ղեկավարներից և դրանց կողակիցներից:

Չդադարող ողբերգություններ ու դրա ֆոնին՝ վակխանալիայի նմանվող անկարգություններ Երևանում: Մարդը մասնակցել է կեղծ հեղափոխությանը, 15 հազար դոլարով ազատվել է բանակից, հազարներին ուղարկել է մահվան, հիմա էլ ստիպում է, որ մանկապարտեզների ու դպրոցների աշխատողները մասնակցեն իր հանրահավաքին:

Երբեմն այնպիսի՜ անհավատալի բաներ են կատարվում: Պատմեմ՝ դուք էլ իմացեք...

Կապիտուլյանտ Նիկոլի ուկրաինասեր աներձագ «Храч»-ը նաև հայտարարել է, որ ՈՒկրաինան զենքը վաճառել է Ադրբեջանին, բայց չի հարվածել մեր երեխաներին և ՈՒկրաինան մեզ թշնամի երկիր չէ:

Վախը անհետ կորում է, երբ առաջին անգամ իրական կյանքում խփում ես, ում որ նորմալ տղամարդը պետք է խփի:

Այսօր միջին տարիքի մի տղամարդու հանդիպեցի, ով, ինձ ճանաչելով, սկսեց հարցնել սպասվելիք պատերազմի և այլնի մասին։

Ես ասեմ 60, դու ամենաքիչը 90 հոգի հասկացիր, Ավինենց Տիկո, ու Դավթաշեն շտապող էդ ամբողջ զանգվածը, չհաշված կանգառում մնացած, ավտոբուսում այդպես էլ տեղ չգտածները, մեկ մարդու պես, միանգամայն սրտաբուխ հիշատակում էին քեզ, քո ողջ ազգն ու տակը։